Ongeduldig zitten de kinderen aan het kerstontbijt. Eerst de bordjes leegeten, dan pas cadeautjes. Dat is de afspraak. En dan is het eindelijk zo ver... De cadeautjes mogen open!
Enthousiast geeft moeder het eerste cadeautje aan dochterlief. Een pop, daar wordt elk meisje blij van, toch? Het gezicht van dochterlief veranderd binnen tien seconde van nieuwsgierig en enthousiast naar knalrood en agressief. En ja hoor, de tranen komen. Er is geen houden meer aan. 'Hoe kun je me nu een pop geven, zelfs Shania uit groep vier heeft al een telefoon!' wordt er al huilend geschreeuwd.
Dan is zoonlief aan de beurt. Hij krijgt een mooie doos lego. Iets met politie en auto's. Altijd leuk voor een kind van negen. Maar nee. Ook hier barst de bom. Lego, wat dacht zijn moeder wel niet, hij is toch geen kind meer!
Moeder blijft ondanks alles lachen. Ze haalt nog twee extra cadeautjes tevoorschijn. Ze wist namelijk dat de kinderen dolgraag een smartphone wilde. Eigenlijk vond ze de kinderen nog te jong, maar ach, het is tenslotte kerstmis. Moeders zet twee kleine doosjes op tafel. Zou het dan toch een Iphone zijn? De kinders worden weer enthousiast en trekken in topsnelheid het papier van de kleine doosjes. In hun handen ligt een mooie smartphone. De Samsung Galaxy Young 2. Hoe snel hun gezicht van woedend naar blij veranderende toen ze de doosjes zagen, zo snel veranderen ze nu weer terug na het zien van de telefoon. 'Hoe kun je ons dit nu geven, wat moet ik hier mee? Ik eis een Iphone'
Twee huilende kinderen en een chagrijnige moeder. Vader bemoeit zich er niet mee. Hij vermaakt zich met de lego van zoonlief. Is er toch nog iemand blij...
Kinderen willen technologie en krijgen technologie. Een zevenjarige met een Iphone of Ipad, daar kijken de meeste niet eens meer raar van op. Ik had op mijn zevende een plastic neptelefoon. En daar was ik blij mee. En zo niet, dan was dat dikke pech voor mij!
Wordt het niet eens tijd om technologie de mond te snoeren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten